Yağmurları Beklerken…

Ümit Gezgin

Hava kapalı.. yağmurları bekliyorum.. dışarı çıkmak için yağmurları bekliyorum. Çünkü yağmur yağarken en sevdiğim şey kaldırımlarda yürümek.. sanki yaşadığımı daha derinden duyumsuyorum yağmur yağarken yürürken kaldırımlarda.. bir de ufuk çizgisini, denizi, adaları gördüğüm zaman keyfimden geçilmiyor.. O zaman hemen resim kağıtlarımı çıkarıyorum ve izlenimci resimler çizmeye çalışıyorum..

İzlenimci resim “izlerken” çizilen resim demek.. daha doğrusu dış mekan resmi..eğer kişi dışarıya çıkmış ve hareket halindeki şeyleri izliyor ve onları da kağıda aktarıyorsa bunlara izlenimden elde ettiği görüntüleri aktarma anlamına geliyor. Sadece aktarma değil, zaten aktarma bile sonuçta duygusal bir süreci içeriyor.. Yani duygularımızı devreye sokarak izlenimlerimizi aktarıyoruz. Tam aktarabiliyor muyuz o ayrı bir mesele.. Çünkü biliyoruz ki bu büyük bir dert aynı zamanda… Orhan Veli ne demişti: “Duyuyorum, düşünüyorum, hissediyorum.. Anlatamıyorum…” diye.. Anlatamamak.. günümüzdeki sanatçıların da büyük sorunlarından biri.. Her gün dünya yeniden ve yeniden kuruluyor ve bu büyük dönüşümü, aynı monoton kalıp içinde aktarmaya çalışan ressamları ben ressam görmüyorum.. Onlar artık sabit bir konuda üretim yapan işçiler, zenaatkarlar…

Yağmuru bekliyorum.. Yağmur yağdığı zaman dışarıya fırlayacak ve kaldırımlarda deniz kenarına doğru hızlanacağım.. Yağmurda fazla insan da dışarlarda olmuyor..Deniz kenarları boş oluyor ve yağmurda resim çizmek de başka bir zevk ve mutluluk kaynağı olarak karşıma çıkıyor.. Sanatın bireysel bir anlatım olduğunun farkındayım..

Yağmur yağarken renkler birbirine giriyor, şekiller kararsızlaşıyor ve görüntü kısalıyor.. Sonra ürkmüş şemsiyeli şemsiyesiz kaçışan insanları görmek de başka bir şenliğe dönüşüyor.. Yağmurdan niye kaçıyor insanlar… Oysa yağmurlar olmasa su da olmaz.. Su ise hayattır.. Zenginliktir ve büyük sanattır…